سخن‌نگاران طوبی رسانه دیجیتال نشریات کاغذی سخن‌نگاران طوبی
چون ادعای تبریز شهر بدون گدا در گوش آفاق پیچیده است به خاطر همین روی سخنم با تبریز است؛ ضمن آن که اول سوزن را به خودمان می زنیم تا بعداً بتوانیم در مورد دیگران جوالدوز به کار ببریم.
شخص «گدا» مگر غیر این است که به دنبال افراد با توانایی مادی یا معنوی راه می افتد و مدام از وی طلب نیاز می کند؟
حال این شخص «گدا» حتماً باید در کوچه و خیابان پلاس باشد تا توجه ما را به خود جمع کند؟ آیا این شخص نمی تواند در داخل خانه مان، در اداره یا محل کار، در گردش یا هر محیط دیگری باشد؟
مهم ترین خصیصه شخص گدا، نداشتن عزت نفس است؛ حال این خصلت در هر فردی ممکن است وجود داشته باشد و با این خصلت حتی در مقام مدیر نیز گدایی کند.
می خواهم بگویم اغلب مشکلات جامعه ما مثل نبود شغل و مسائل حاشیه ای آن مثل ازدواج به آلوده بودن نفس مدیران و به تبع آن زیرمجموعه مدیران بر می گردد.
مدیری که با زیر پا گذاشتن اخلاقیات (نمی خواهم سنگ اعتقادات و مذهب را به سینه بزنم چون جایگاهش را به خوبی در جمعه متزلزل کرده ایم) برای ارتقاء یا افزایش حقوق خود جان‌فشانی می کند، آیا به راهی برای توسعه اقتصاد فکر خواهد کرد؟ آیا خلاقیتی به خرج خواهد داد؟ یا تلاشی برای بهره گیری از دانش روز، تلاش مضاعفی خواهد نمود؟
این شخص صرفاً دنبال فرصتی برای ریاکاری و تزویر خواهد بود تا مافوقش با آفرین گفتنی او را از رزق روزانه ساقط نکند. این شخص فرقی نمی کند مدیر باشد یا واحد خدمات سازمان، مهندس باشد یا نیروی کارمزد ساختمان، عزت نفس که نباشد هرمقامی نزول خواهد کرد.
برای بحران های متعددی که در آن غرق هستیم، کمی به اخلاقیات و جنبه انسانی قضایا دقت کنیم و بدانیم چاهی که امروز برای کسی می‌کَنیم، فردای روز خودمان در ته آن چاه، با شعارهای ملون، طلب توجه و کمک خواهیم نمود.
تبریز شهر بدون گدا را به لایه لایه شهر تعمیم بدهیم و از گداپروری حمایت نکنیم.
