سخن‌نگاران طوبی رسانه دیجیتال نشریات کاغذی سخن‌نگاران طوبی
از روز پنجشنبه ۲۹ بهمن، رقابت تبلیغاتی بین کاندیدهای مجلس شورای اسلامی آغاز شده است. از صبح روز پنجشنبه چهره شهر تغییر محسوسی نموده است. انواع پوستر، بنر و تراکت و آویز تبلیغاتی در تمامی محلات شهر به چشم می‌خورد. از میان این همه تبلیغ فیگور، ژست و آرایش چهره برخی کاندیداها، یادآور سوپراستاری برخی از هنرپیشگان قبل از انقلاب است. شاید برخی ازکاندیداها بر این باورند که اشتباه سال‌های قبل تکرار خواهد شد و مردم به تیپ وعکس رای خواهند داد. متاسفانه این افراد، در دهه‌های بسیار دور بازمانده و نتوانسته‌اند خود را با مردمی که اینک به بلوغ سیاسی رسیده اند، همراه کنند. این روزها آنچه که برای مردم مهم است، نه ظاهر افراد، بلکه نوع دیدگاه و تفکر کاندیداست.
برای ارائه تفکرو دیدگاه‌ها، نیاز به گفتمان وتبیین نظریه ها، از طریق دیالوگ است که متاسفانه به دلیل تعداد زیاد کاندیدها امکان این امر در رسانه ملی مانند انتخابات خبرگان و ریاست جمهوری وجود ندارد. از مهم ترین پایگاه‌هایی که می‌توان دیدگاه کاندیدا را به مردم انتقال دهند، مطبوعات هستند که در این خصوص نیز با کمال تاسف آنچه که برای روزنامه یا هفته‌نامه سفارش داده می‌شود، پوستر رنگی درنیم صفحه اول است که نوع تبلیغ آن با نوع پوستر دیواری و یا بنرمتفاوت نبوده وتنها حسن آن نسبت به پوستردیواری درعدم آلودگی بصری شهری و عدم آسیب رسانی به محیط زیست است. تیم تبلیغاتی کاندیداهای محترم، متاسفانه از این ظرفیت غافل بوده و برخی افراد که به گفتمان و ارائه دیدگاه اعتقاد دارند، به جلسات محدود خانگی پناه برده اند که این نوع جلسات در بین مردم به شام تبلیغاتی مشهور شده است. افراد مدعو به چنین محافلی معمولا از آشنایان و طرفداران کاندیدها بوده و نیازی به سخنرانی و تبلیغ از طرف کاندیدا ندارند.
به نظر می‌رسد که یکی دیگر از ضعف‌های قانون انتخابات، در مورد مدت تبلیغ قانونی یک هفته‌ای است. در این فرصت اندک، برخی از روی ناآگاهی و برخی با علم به عدم پاسخ این نوع روش، ناچارا به روش فردینیسم رو آورده و به جای ارائه نقطه نظرها، به ارائه شعارهای تبلیغاتی و عکس‌های روتوش شده و برخی مواقع گریم شده روی می‌آورند. در این میان کم ترین سود را کاندیدها و مردم از این نوع تبلیغات می‌برند و تنها عده‌ای قلیل از راه طراحی وتولید تبلیغات، سود اندکی می‌برند.
در این تبلیغات، یک ضرر نهفته برای محیط زیست وجود دارد که در این مقال قصد پرداخت به آن نیست. مورد بعدی ناشی از این نوع تبلیغات، نقض قانون است. متاسفانه در همین روزهای نخست، شاهد قانون‌شکنی در نوشتن دیوارها و چسباندن پوستر بر روی اماکن شخصی و دولتی به خصوص در ایستگاه‌های اتوبوس و بر روی تابلو اعلانات بوده‌ایم. کاندیدایی که خود ناقض قانون است و قانون تبلیغات را نمی‌داند و یا می‌داند و عمل نمی‌کند، نباید انتظار داشته باشد که مردم به او رای دهند. مردم موارد خلاف قانون را می‌بینند و تحلیل می‌کنند و در این تحلیل، قطعاً به این نتیجه می‌رسند، فردی که خود قانون را نقض می‌کند و یا قادر به کنترل ستاد خود نیست، یقیناً نمی‌تواند قانون‌گذار خوب و ناظر مفید در مجلس شورای اسلامی باشد.
امید است با بازنگری در قانون انتخابات، فرصت کافی با امکاناتی منطقی‌تر برای بیان دیدگاه‌ها به کاندیداها داده شود.
